Het Kennisteam: een grandioze mislukking

 

Als ik de mooie initiatieven lees over hoe je als omroep of krant je publiek meer kan betrekken bij je journalistieke uitingen, gaan mijn gedachten terug naar een experiment dat we bij RTV Noord hebben gedaan toen ik daar werkte: Het Kennisteam. Spoiler alert: het mislukte. Op een hele mooie manier. Dat wel. Maar het blijft knagen. We deden iets verkeerds. Maar wat?

 

Niet alles lukt, als je bij een journalistieke organisatie werkt. En als wel alles lukt, ben je te voorzichtig. Dat snap ik. Dus laten we na een mislukking onze blik niet vertroebelen door onze  bittere traantjes. We wrijven ze uit de ogen en gaan weer door. Hebben we bij Noord destijds ook gedaan.

Maar waarom blijft deze dan toch knagen? Misschien wel omdat ik nog steeds de illusie heb dat we er bijna waren. Dat het echt kan lukken. En dat het dan geweldige resultaten oplevert.

 

Experiment

Wat was het Kennisteam? Eerst even hoe het ontstond. Tijdens een redactievergadering ontstond het inzicht (naar aanleiding van een journalistiek experiment in, ik dacht, Noorwegen of Denemarken) dat letterlijk élke vraag die wij die ochtend als redactie konden verzinnen, door ons eigen publiek beantwoord kon worden.

Immers, het publiek van RTV Noord bestaat uit dakdekkers, daklozen, professoren, rechters, brandweerlieden, houtbewerkers, dynamic markets representatives (zucht), supermarkteigenaren, autoverkopers, keuken-installateurs, schadeherstellers van aardbevingen, voetballers, piloten, meetspecialisten, notulisten, griffiers, uitsmijters, planners, biologen, accountants, koks, hoveniers, drugsdealers, opticiens. En misschien wel een astronaut in opleiding. De lijst is eindeloos.

 

Potentieel

Als je een redelijk grote achterban hebt, zit daar een bijna onmeetbaar groot potentieel aan kennis. Kennis waar wij als journalistieke organisatie weinig gebruik van maakten. Natuurlijk, we hadden in de loop der jaren, zoals op elke redactie, een lange lijst van mensen opgebouwd die we belden op het moment dat er iets in hun vakgebied speelde. Een prima werkwijze.

Maar het ging altijd één kant op. Wij belden specialisten op het moment dat er iets actueels in hun vakgebied speelde. Als we dat nou eens omdraaiden? Dat we een Kennisteam gingen samenstellen van deskundigen die ons, ook ongevraagd, lieten weten als ze iets nieuwswaardigs opmerkten in hun vakgebied. Of als ze een aanvulling hadden op een nieuwsverhaal. Don’t tell us what you think, tell us what you know.

Een oproep via de kanalen van RTV Noord leverde in korte tijd een paar honderd reacties op. Iedereen werd persoonlijk door ons benaderd voor een intake. We maakten een nieuwsbrief voor het team. We nodigden de mensen uit voor een rondleiding op de redactie, lieten de teamleden met elkaar kennismaken, vertelden ze wat wij met het Kennisteam beoogden.

 

Tits up

Lang verhaal kort: we trokken er twee jaar aan, maar het lukte niet. De leden van ons Kennisteam trokken zelden aan de bel. Waarom ging het, zoals de Engelsen zo mooi kunnen zeggen, tits up? Ik vraag het mij nog steeds af. Veel gehoorde reactie destijds van de leden: “Oh, ik wist niet dat jullie dat interessant zouden vinden.”

Zit daar het probleem? Dat mensen buiten de journalistiek niet voldoende aanvoelen wanneer wij als journalisten iets vermeldenswaardig of opmerkelijk vinden? En vertelt dat meer over ons als journalisten of over de deskundigen van ons Kennisteam?

 

Hoe dan ook, het mislukte. Het leverde wel een mooie uitbreiding op van ons redactionele bellijstje van deskundigen. Zinloos is het zeker niet geweest. Maar het proces deels omdraaien, zoals wij beoogden, dat kwam niet van de grond.

 

De vragen waar ik mee blijf zitten: hebben wij het toen verkeerd aangepakt? Of is het gewoon een slecht idee dat nooit zal lukken?